මේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට එරෙහි වන පිරිස් පැහැදිලිවම අලූත් වෙමින් ඇත. සිවිල් යුද්ධය දිනා ගැනීමෙන් පසු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා සංවර්ධනය ලබා ගත හැකි යැයි සිතා, ආණ්ඩුව දියත් කළ යුද්ධය වෙනුවෙන් ඕනෑම නීති විරෝධී කි්‍රයාවක්, මර්දන කි්‍රයාවලියක් හා මහා දූෂණ වංචාවන් දැනුවත්ව ඉවසූ පිරිස් සමහරකට අමතරව, සාමාන්‍ය ජනතාවගේ ඇතැම් කොටස් ආණ්ඩුව හා උරණ වෙමින් සිටිති.
නගරයේ පහළ ආදායම්ලාභීන් සහ ග්‍රාමීය සමාජයේ පහළ මැද පංතික කොටස් ඔවුන් ගේ දෛනික වියදම් විඳ දරා ගැනීමට ඇති අපහසුව හමුවේ, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව හා විරෝධයන් අවුලූවා ගන්නේ ය. මේ අතර, උතුරු නැගෙනහිර දෙපළාතෙන් පිට ද, සු`ඵ වාර්ගික හා ආගමික ජනතාවගේ මූලික අයිතීන් නොතකා හැසිරීමෙන් ආණ්ඩුව තවත් ජන කොටස් තරහ කර ගෙන ඇත.
මහ බැංකුවෙත් මුදල් අමාත්‍යාංශයෙත් ලොක්කන් කතා කරන දත්ත වල කිසිදු හරයක් සාමාන්‍ය ජීවිතයට නැත්තේ, ඒවා හුදු ලේඛණාරූඩ සංඛ්‍යා පමණක් වන හෙයිනි. ඔවුන් කතා කරන 2011 වසරේ දිනා ගත් ජාතික ඒක පුද්ගල ආදායම වන ඩොලර 2,836 රටේ ජනගහනය වන දස ලක්ෂ 20 න් ඛෙදුනු සාමාන්‍ය අගයකි. එහි ඇත්ත නම්, කොළඹ සහ ගම්පහ කේන්ද්‍රීය බස්නාහිර පළාතේ එකී අගය ඩොලර 6,000 ඉක්ම වන අතර, ඌව, සබරගමුව වැනි පළාත් වල එය ඩොලර 1,200 ක පමණ සාමාන්‍යයකට පහත වැටීමයි. ඒ අනුව, බාල්දු වූ රුපියලෙන් කොළඹ ඒක පුද්ගල වාර්ෂික ආදායම රුපියල් 7,86,000 ක් වන විට, ඌව වැනි පලාතක එය රුපියල් 1,57,200 කි. මේ ආණ්ඩුව යටතේ එම පරතරය අද සීඝ්‍රයෙන් වැඩි වෙමින් ඇත්තේ කොළඹ සල්ලිකාර තැරැව්කරුවන් වෙනුවෙනි.
එසේ වන විට සිදුවන අනෙක් බලවත් අසාධාරණය නම්, මේ රටට විදේශ විනිමය උපයන ප්‍රධාන ක්ෂේත්‍ර 03 හි - ඇ`ග`ඵම්, සංක්‍රමණික ශ්‍රමය සහ වැවිලිකරය තුල ඉන්නා සෘජු වැටුප් ශ්‍රමිකයින් අවම ලක්ෂ 10 ට වැඩි පිරිස, තව තවත් දුප්පත් වීම ය. ඔවුන් රටට උපයා දෙන විදේශ විනිමය ප්‍රතිශතය වන සියයට 66 න් ඔවුන් ගේ ජීවිත වලට කිසිදු සහනයක් ලැඛෙන්නේ නැත. ඒවා වැය වෙන්නේ නැවතත්, කිසිදු ප්‍රමුඛතාවක් නොමැකි හා අධීක්ෂණයකින් තොරව කෙරෙන ආනයනයන් සඳහා ය. කොළඹ මහ මග දිවෙන ඩොලර කෝටි ගණනක නානා වර්ගයේ සුඛෝපභෝගි වාහන එයින් පංගුවකි. ඒ මගින් අපතේ පු`ඵස්සා දමන ඩීසල් පෙට්‍රල් සඳහා වැය කෙරෙන්නේ ද මේ ශ්‍රමිකයින් උපයන ඩොලර්ම ය. ඉරිදා පුවත් පත් වල ඇති ලිහිපිට දැන්වීම් පිටු මගින් දැක්වෙන වාණිජත්වය ඔවුන්ගෙන් කෙතරම් දුරස්ථ ලෝකයක් කොළඹ ඇති ද යන්නට තවත් සරළ නිදසුනකි.
එවැනි පසු බිමක, ප්‍රශ්නය මතු වන්නේ මේ රාජපක්ෂ පාලනය ඉවත් කර බලයට ගෙනෙන විපක්ෂය සතු වැඩ පිලීවෙල කුමක් ද යන්නයි. ප්‍රධාන විපක්ෂය ගතහොත් රනිල් වික්‍රමසිංහට මිස ඔහුට අභියෝග කරන අනෙකුන්ට මේ අර්බූද ගැන හා රටේ සංවර්ධනය ගැන කිසිදු නිනව්වක් නැත. රනිල් වික්‍රමසිංහට ද, ඔහු 2001 දී ඉදිරිපත් කළ ''යළි පුබුදමු ශී්‍ර ලංකා'' වැඩ පිළිවෙල මිස වෙනකක් නැත. එය ලෝක බැංකුවද අත හැර දැමූ ''වොෂිංටන් සම්මුතිය'' ආදර්ශයට ගත්, නව ලිබරල්වාදී සැළැස්මකි.
දේශපාලන වශයෙන් අද ඔහු එදාට වඩා දෙමළ ජනතාව පෙරටු කෙරුනු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විසඳුමකට සූදානම් බවක් එනමුත් පෙන්වයි. එල්.ටී.ටී.ඊය ආයුධ අතැතිව, වෙනම ස්වාධීන රාජ්‍යක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය දී මෙන් නොව, ඔහු නියෝජනය කරන නව ලිබරල්වාදීනට අද වඩා වැඩි විශ්වාසයකින් බලය ඛෙදන්නට කතා කළ හැක. එනිසා ඔහු, ආණ්ඩුවෙන් පිටත අද ඉතිරිව ඉන්නා වමේ නායකයින්ට ද හවුල් විය හැක්කෙකි. එහෙත් ඒ සඳහා දැඩි සේ මධ්‍යගත කෙරුනු මේ සිංහල රාජ්‍ය, සහමුලින් නවීකරණය කළ යුතු බවද ඔහු නොදන්නවා නොවේ. එසේ නවීකරණය කිරීමේ දී සකී්‍රය බලය ඛෙදීමකට යාමට නම්, විධායක ජනාධිපති ධුරය නිශ්කී්‍රය කළ යුතු අතර, ඒ වෙනුවට වෙනත් බල අධිකාරයක් ව්‍යවස්ථාදායකය තුල නිර්මාණය කිරීම ද කළ නොහැකි ය. මධ්‍යගත විධායක බලයකින් තොර එවැනි නව රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණයකට යාමට රනිල් සූදානම් දැයි බරපතල සැකයෙකි. විධායක බලය එන්නේම නව ලිබරල්වාදය වෙනුවෙනි. කෙසේමුත් තමන්ගේ හෝ තම පක්ෂයේ කිසිදු ජාතික තලයේ ප්‍රතිපත්තියක් ගැන කතා කිරීමට රනිල් තවමත් සූදානම් නැත.
දැනට සිදුවන්නේ, රාජපක්ෂ පාලනයට අභියෝග කළ හැකි යැයි වඩාත් සහභාගි එකතුවක් ඉදිරිපත් කිරීම පමණි. එය අපගේ දේශපාලන හැදියාව සතු විශ්වාසයකි. යු.ඇන්.පී ආණ්ඩුවක් නම්, එය පැරදවිය හැක්කේ සියලූ යු.ඇන්.පී විරෝධීන් ශී්‍ර.ල.නි.ප හා එකතු කිරීමෙන් යැයි ඇති විශ්වාසය වාගේම, රාජපක්ෂ පාලනය පැරදවිය හැක්කේ ද රාජපක්ෂ විරෝධී සියලූ දේශපාලන පක්ෂ, කණ්ඩායම් හා ප්‍රජාතන්ත්‍ර ලැදි සමාජ බලවේග එකතු කිරීමෙන් යැයි විශ්වාස කරති. එහි සරළ සත්‍යයක් ඇත. එහෙත් එහි නැති බලවත්ම සත්‍ය වනුයේ, එසේ ගොනු කරන ජන බලයක් මතින් ආණ්ඩු බලය ලබා ගන්නා රනිල් ගේ වැඩ පිළිවෙල කුමක් ද යන්නයි.
මේ රට අද මුහුණ දෙන දේශපාලන හා ආර්ථීක අර්බූද සඳහා කිසිදු විසඳුමක් නව ලිබරල්වාදීන් සතුව නැත. එය අද ගෝලීය සත්‍යයකි. ගෝලීය මහා ව්‍යාපාරික හමුවීම් වලදී පවා අද මාක්ස්වාදය ගැන අවධානය යොමු කෙරෙන්නේ එබැවින් ය. ''මිල පිලිබඳ මාක්ස් ගේ න්‍යාය සහ විරුද්ධවාදීන්'' යන මැයෙන් සිය නවතම කෘතිය එළි දක්වමින් හේග්හි සමාජ විද්‍යා ආයතනයෙහි ආර්ථීක විද්‍යා අංශයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථීකාචාර්ය, ආචාර්ය හෝවාඩ් නිකලස් මෙවැනි කතාවන් කීවේ ය.
''න්‍යාය වරදවා ගන්නා මූලිකම ආර්ථීක ඒකකය zමිලz යි. එතැන් සිට සියල්ල වරදිනවා. අන්තිමට මුදල් පිලිබඳ ඉතාම අමන අර්ථකතනයකට ඒ අනුව එනවා. නව සම්භාව්‍ය ආර්ථීකවාදීන් තර්ක කරන්නේ උද්ධමනයට හේතුව, අනවශ්‍ය මුදල් ප්‍රමාණයක් සංසරණය වීම කියලා. මේක අමන න්‍යායක්. . . . . මං ඔබට යමක් කියන්නම්. මම දේශපාලනය ගණන් ගත්ත කෙනෙක් නෙවෙයි. ඔබ දකුණෙ ද වමේ ද කියන එක මට වැඩක් නැහැ. . . . . . . යම් දවසක මාක්ස්වාදී ආර්ථීක විද්‍යාව, ආයතනික ආර්ථීක විද්‍යාව බවට පත් වේවී. මම පසුගිය අවුරුදු කිහිපයේ ව්‍යාපාරික පාසල් වල මාක්ස් ගේ ආර්ථීක විද්‍යාව ඉගැන්නුවා. ඔවුන්ගේ ඇගයීම් කොයි තරම් ඉහළද කිව්වොත් ඔවුන් මට නැවත නැවතත් ආරධානා කරනවා. නිර්දේශිත පොත් වල තියෙන 'කසළ' උගන්වන්න එපා කියනවා. . . . . . මාක්ස්වාදය ගැන මම කළ අධ්‍යනයන් නිසා මම තේරුම් ගත්තා, කේනීසියානු සහ අනෙක් නව සම්භාව්‍ය ආර්ථීක විද්‍යාඥයින් ඉන්නේ පෞරාණික යුගයක කියලා. ඔවුන් ඇත්තටම අමන ද ? නියැන්ඩතාල්වරුන් ද ?''
එනිසා අද නැවත වමේ විසඳුමකට ඉල්ලීම් කළ හැක. නැවතත් ප්‍රශ්නය මතු වන්නේ, එවැනි වමේ දේශපාලන ශක්‍යතාවයක් ඇත්තේ කොහේදැයි සොයා ගැනීමෙහි ය. දැනට මේ ආණ්ඩුව හා දීග ගොසින් ඉන්නා පැරණි වාමාංශික සංවිධාන වලට ඒ සඳහා අවශ්‍ය ඥාණ සම්භාරයක් ඇතිදැයි බරපතල සැකයෙකි. මේ රටේ ඉදිරි සමාජ ආර්ථීක සංවර්ධනය සමග ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පැවැත්ම සහතික කළ හැකි වැඩ පිළිවෙලක් වාම දේශපාලන වගකීමක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමේ යොමුවක්, වුවමනාවක් ඔවුන්ගේ පසුගිය කාලයේ දේශපාලන හැදියාව තුල ඉතිරි කර නැත.
ඊළගට ඉන්නේ, කැබලි වී ඉතිරි වූ පුද්ගලවාදී පක්ෂ හා කණ්ඩායම් තුන හතරකි. ඒවා සිය පැවැත්ම ඉතිරි කර ගෙන ඇත්තේ න්‍යායික කට්ටිවාදය මතින් ය. මැයි පළමු වන දින එකතු වීම් හා මැයි දෙවන දින වෙන් වීම්, ඊට හොඳම නිර්ණායකයකි. අනෙක ඔවුන් ගේ සීමාවන් ඇත්තේ, අනවශ්‍ය ප්‍රමාණයකට ගෝලීය විරෝධී, ජාතිකවාදීන් වීමෙහි ය. එහෙත් ඔවුනට, නව වමේ වැඩ පිළිවෙලක් සම්බන්ධයෙන් යම් බුද්ධිමය එකතුවක් කිරීමේ හැකියාව ද ඉදිරිව තිබේ. නව වමේ වැඩ පිළිවෙලක් සම්බන්ධ වඩාත් පලදායි සාකච්ඡාවක් දිග හැර ගත හැක්කේ මේ සංවිධාන වලින් පිටත ය. අද වාමවාදී නැඹුරුවකින් සංවාද දිග හැරෙන්නේ ඔවුන් ගේ සංවිධාන අතර නොව, ඔවුන් ගේ සංවිධාන වලට පිටතින් ය.
එයද එක අතකට වාසිදායක ය. මේ යුගය, බොල්ෂෙවික් පන්නයේ පක්ෂ සමගින් රුසියානු ඔක්තෝම්බර විප්ලවය ලංකාවේ දියත් කළ හැකි යුගයක් නොවේ. අද මේ සමාජය ඉල්ලා සිටින්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආර්ථීක සංවර්ධනයකි. වාර්ගික හා ආගමික ඛෙදීමකින් තොර, සියල්ලන්ට තමන්ගේ යැයි කිව හැකි ලෙස, වර්තමාන රාජ්‍ය ප්‍රති ව්‍යුහගත කිරීම සමගින් යළි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තහවුරු කිරීමත්, වෙළඳ පල ආර්ථීකය ජාතික අවශ්‍යතා මත කලමනාකරණය කෙරෙන සමාජ ආර්ථීක සංවර්ධන කි්‍රයාවලියකුත් ඉදිරිපත් කර, ඊට නායකත්වය දිය හැකි ජනතාවාදී දේශපාලන නියෝජනයකි. එනිසා එහි අනිවාර්ය ප්‍රමුඛතාවන් විය යුත්තේ, ජාතික අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය, පොදු ජාතික ප්‍රවාහනය සහ කෘෂිකර්මය සඳහා වන අවධානයක් සමග, ග්‍රාමීය ආර්ථීක ප්‍රතිපත්තියකි. ඒ සඳහා මැදිහත් විය හැකි ලෙස පරිධියට ලබා දෙන දේශපාලන බලයකි.
රාජ්‍ය ප්‍රතිව්‍යුහකරණය යනු නැවත 17 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉදිරිපත් කිරීම හෝ 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පූර්ණ ලෙස කි්‍රයාත්මක කිරීමේ පොරොන්දු නොවන්නේ ය. එය ඒක පුද්ගල විධායක බලය අහෝසි කිරීමේ සිට, පාර්ලිමේන්තුව හා සෙසු ජනතා නියෝජන ව්‍යවස්ථා මණ්ඩල අතර බල තුලනය නිවැරදි සමායෝජනයක් සහිතව අලූතින් සකසා ගැනීමක් වන්නේ ය. ඇතැම් විට එය, සර්ව පාක්ෂික නියෝජිත සමුඵව විසින් 2010 ජූනි මස සම්පූර්ණ කළ, තවමත් ජනාධිපති රාජපක්ෂ ප්‍රසිද්ධ නොකළ, අවසන් කෙටුම්පත පදනම් කර ගන්නක් විය හැක.
ආර්ථීක සැළසුම් ද එවැනිම ය. එය අද මේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ නව ලිබරල්වාදී ආර්ථීකය වඩා හෝඳින් කලමනාකරණය කිරීමකට සීමා නොවන්නකි. දූෂණය හා වංචා පිටු දකින්නට දෙන සරළ පොරොන්දුවක්ද නොවන්නකි. එය, නැවත 70 දසකයේ සභාග ආණ්ඩුවේ ''පෝලිම් යුග'' ආර්ථීකයක් ද නොවනු ඇත. එය සරළව කිවහොත්, මා දකින ආකාරයට, අපගේ ජාතික අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් ඉදිරි වසර පහළොවක විස්සක කාලයේ නව ආසියානු ආර්ථීක පිබිදීම ඇතුළත, අප ස්ථානගත වීම පිලිබඳ කතාව ය.
මේ කතාව, නව වමේ සමාජ ආර්ථීක වැඩ පිළිවෙක් පිළිබඳ කතාව, මෙවර මැයි දිනයෙන් ආරම්භ කළ හැකි නොවේ. මෙවර මැයි දිනය වෙනුවෙන් වමේ පක්ෂ කණ්ඩායම් මැදිහත් වන්නේ එවැනි අවබෝධයකින් නොවේ. මෙවර මැයි දිනයට ද වමේ දේශපාලනය කරන්නේ පුරුද්දට කැදලි ගැසීමක් පමණි. එනිසා, මේ කතාවට මුල පුරන්නට හැකි වන්නේ, මැයි දෙවන දින සිට ය. ඒ වෙනුවෙන් අද සිට සූදානම් වූවත් කම් නැත.
Source - lankanewsweb.com
